Życie u kresu podróży

Widzę, to ten sam

Most.
Te dwie postacie.

Nie znamy się.
Wiem, to nieważne.
Tym lepiej.
To i bez słów...

Złapmy się za ręce.
Przytulmy.
Wiesz, to puenta całej historii.

Skoczyć w błękity...

Czy te sekundy nie będą naszym
Prawdziwym życiem?
Nienazwaną nadzieją?

Nie mów.