🐈‍⬛

Ech...,

Niby nic, by istniało gdzie stare zaklęcie -

Smutek, żal, złość przerobić na małe kocięcie.

Pchła to, pic źdźbła nie warty, legenda i plotki,

By w nie jedno je zrobić, a w trzy tycie kotki!

A by lepiej, niech dla nich na rybkę bez ości 

Dać tęsknotę paskudną, z rozsądku miłości!

Co zaś żalem stroskane, niech w pęk grubych sznurków

W mig się zmieni i w drapak dla kocich pazurków!

I hyc!

Niespełnionych pieśni z uczuciem niech teczka

Pęknie na miseczkę w brzeg chłodnego mleczka.

A uciekłe słowa pierzchną w zapomnienie,

Robiąc w sercu miejsca na kocie mruczenie...

Jak powstaje zachód

Granatowe morze,

Wpół błękitne niebo,

Chylące podmuchem w pas ku nocnej porze

Podmurszałe drzewo...

I gro słów do wiatru -

Miłość, tajemnice,

Palące mi w zachód, palące dla żartu

I dla siebie - znicze.

I gro słów do rana.

Tak, gro słów mi trzeba!

I gro słów do kota z czapką na kolanach...

I gro słów do nieba.

Wyznanie rasisty

Jest fajnie...,

Kiedy myśli swe, troski powierzyłem sarnie.

Żadna inna gdyż, jak ta, i krztę choćby blisko,

Nie była, jak ja jestem i sam też, rasistką...

Choćby i lis w lesie, koza nad przepaścią...,

Nikt, jak my gardzimy, gardzi inną maścią.

No nikt!

I widok jej, budząc złość najdalej skrytą,

Zaciska mą pięść, jej podwija kopyto!

Gdy nas zbija smutek, wniwecz drąży trwoga,

Rasizm nas roznieca, zgodnie z wolą Boga.

Bo i prawda stoi, co pod spodem, nisko,

Że i Bóg po cichu sam też jest... rasistą.

A nie jest?

Przez góry w niziny, z południa do cienia

Ja szukam kobiety, ta szuka jelenia...,

Co by wespół z sobą, niby świętym wzorem,

Toczyć w świat batalię z odmiennym kolorem.

Miłość w kosmosie

Liści wiatr omiot dźwięk prozaiczny

Z gwiazdy odmienił w statek kosmiczny.

Ten, co by idąc w smutku lasami,

Dojrzeć pociechę między chmurami.

Z liśćmi wiatr smugą, z promieniem wiosny - 

Serce kolorem powziął radosnym,

By codzienności na "Bywaj!" głucho

Machać, u boku w kosmos mknąc z UFO...

By, nime wspomnień noce udręcze

Zbolałe serce, niby pajęcze 

Powezmą sieci, nim gwiazdy zgasną -

Trzymać swą dłonią... dłoń trójpalczastą...

Modlitwa do Betelgezy

Rozwiązał krawat,

Rozpruł guzik...

I też, że ludzie w Ciebie nie wierzą...,

Och..., Betelgezo!

Ciżby spojrzeniem kłując przestworza,

Zniżonym granią twa łaska spłynie...

W zdrowie nam, pokój - od gór po morza -

Nasz Nadolbrzymie!

Nasz Nadolbrzymie..., 

Zmęczonym spokój owionie dusze,

Patrzące w ciemnię, Twoja korona,

Z rdzawej pustyni przez morskie głusze,

Świetli Oriona!

O, Najjaśniejsza nade gwiazdami,

Żaru purpurą tlij serca zlękłe,

To choćby gnały za Jezusami,

Na lata świetlne...

I to, że wiara w Ciebie nie minie,

Olbrzymie...!

Olbrzymie!

Tym, co pokotem przed Tobą leżą,

Och..., Betelgezo!

...

Raz to się z cicha pęk zaczyna,

Raz się zapętli w przeddzień lata.

(A raz...) Na skrzydłach leci, raz inny pływa

Na drugą półkulę świata.

A raz się liśćmi omiecie,

Przeplącze w pajęczej rosie.

Biegnąc, raz potknie się, uchem zaplecie

W las mknącym, ulotnym głosie...

...But przyjdzie raz z ziemią sklecić.

Przelecieć ciepłe krainy.

To raz w noc przyjdzie drogę rozniecić 

Latarnią w środku zimy.

Jeż

Bezcelowo krążąc po świata bezbrzeżach,

Wpadłem na znanego mi z lat wielu jeża.

Tenże, miast jabłko nosić w drogę żmudną,

Nadział jako maszt te, i płynął żaglówką.

Zanim krzyknę "Hejże!", wpierw łapę podnosi.

Przykłada do ust, w znak, że o głos mnie prosi.

"Cóżem źle postąpił, że cię teraz dziwię,

Wszakże robiąc tyle, com mówił przy piwie?"

Nimże skonkludował, tak mi w trzewiach stęka,

Nimem mrugnął okiem - dziób mam już z gołębia.

W chwilę jużem cały szarym piórem rosły,

Skrzydłem ściągam kaszkiet, ptasie pusząc wąsy.

A nim się świat wkoło skąpał w nocnym cieniu,

Patrzyłem nań, siedząc na jeżym ramieniu.

Patrzyłem, gruchając piosnkę przy fal wtórze

Do białych gołębic, co leciały w górze.