Ziemia obiecana

"Widziałeś Eden?"- ktoś spyta.

Tak, widziałem i był bardzo piękny.

...

Widziałem ciemno-błękitne niebo.

W dali...

Kilka co jaśniejszych gwiazd.

I niebieskie liście wokół drzewa.

I był jeszcze lekki wiatr wokół,

Co mógłby skrzydła ptakom podrywać

Do lotu...,

Ale żadnych nie było.

...

Widziałem Eden...

I było mi bardzo pięknie.

Ale wtem zajaśniała kontrolka 

Ostrzegawcza w hełmie-

To kończył się tlen...

Musiałem wracać na Ziemię.

Monochromia

Spadające liście pod 

Brązowym niebem.

I drzewa...

Brązowy w bladym słońcu świat.

...

A bliżej już całkiem wieczora,

Gdy wracałem z pracy, starzec

Nadal siedział na swojej ławeczce...

Tego nie mogłem zobaczyć,

Ale dziabnął go komar.

Potem był drugi i trzeci, a tak,

Że ten, nazbyt wolny, musiał wstać

I uciec gdziekolwiek...

...

Czym prędzej zająłem ławeczkę.

Rozpiąłem brązowy garnitur.

Rozwiązałem buty...

I oglądałem jeszcze tak z dobrą godzinę

Ciemno-brązowy świat.

300 000 km/s w próżni

Ostatnie fotony zapadłej
Już niemal gwiazdy minęły
Niebieskie mgławice
I różnobarwne planety.
Minęły miliardy lat...
...

A te, co leciały dalej...,
Padły na plakat z biało kwitnącą
Wiśnią, stare radio- pamiątkę
I na miliony okruchów strzaskanej
Gdzieś w próżni rakiety.
...

A inne przecież całkiem i to wszystko minęły,
I poleciały dalej, wciąż dalej i dalej...,
Do nienazwanych jeszcze
Przez nas gwiazd.

Poszukiwacz, odkrywca

Sina dal...

Niezbadana planeta.

Niebieskie drzewa, 

Fioletowe piaski...

Różowe niebo.

I trzy duże ogniste słońca.

Rakieta wystartowała nad ranem,

Mijając ptaki- pod słońce są, jak 

Wszystkie inne,

I ruiny w porządku geometrycznym.

...

Wstałem tuż przed budzikiem,

Bo zawsze tak wstaję.

Jak zawsze założyłem tę gorszą koszulę.

Pobiegłem do pracy, nisko

Pod jaśniejącym niebem.

Skoki do wody

Trzy kroki, krzyk

I spadające słońca.

Na poczerwieniałym niebie

Klucz lecących w dal ognistą

Ptaków.

...

Kiedy już ucichło, 

Patrząc w dół, 

Widziałem wszystkie odbite

W zimnej toni gwiazdy...

Wyrzuciłem trzeci niedopałek

W jakby wiecznie niezmącony kosmos.

Założyłem jeszcze przyniesiony płaszcz,

Poszedłem, jak inni...

Było coraz chłodniej.

Ostatnie światło dnia

Zgubiony pośród
Ciemniejących słońc,
Krocząc piaszczystą, wpół widoczną
Drogą...

Żegnaj idyllo!
Żegnajcie pierzchłe w krwistych
Chmurach ptaki.
Żegnajcie wszyscy!
...

Bo już noc witam
Pełną nadziei i trwogi.
I gwiazdy mijam, wyczekując słońca...-
Próżno.
W księżyca świetle wypatruję drogi,
I idę..., w pełni, do ciemnego końca.

Ćma

Huk.

A to pewne, że w dole

Chmarę wzniesionych lornetek

Zaślepił jaśniejszy nad słońce ogień,

Jak to też, że od drgania gruntu

Utonęło w jego blasku wszystkie

Poderwane z gałęzi naraz ptactwo.

To nieważne.

...

Bo my, gdzieś w górze, dotykamy

Już słońca, a tak, jakby wabieni jego

Chylącym się, załamanym

W poczerwieniałych chmurach promieniem...,

Był zachód.

...

Potem błękit, nieco wyżej granat,

Minęliśmy foliową torebkę.

A gdy strzałki kontrolek stały się

Wyraźnie seledynowe, patrzysz...

Noc...

Myślisz, wszyscy poszli spać.

I to nieważne.

Lecisz..., bez snu, jakby w wiecznej nocy,

Do majaczących gwiazd w dali,

Obietnicy jutrzejszego światła.