Wichury prędkie podziwiam za skały okopem,
Wyciągam nań swe serce, a tak mi się zdaje,
Że ruszyć bym mógł szybko jakby boskim lotem,
Prowadzon poprzez ludzkie, rozproszone kraje.
Hej ludzie, czy widzicie, gdy dźwięki mej lutni,
Jak piorun ognisty wam w serca szturmuje.
Patrzą na mnie, na chmury, czuli, niegdyś butni,
Lecz tej, co spojrzeć miała, me serce nie czuje.
Tak opadam bezskrzydły do cienia bez wiary.
Będę grał jeszcze ludziom, lecz na zimnej ziemi,
Aż serce me przetrawią lodowate mary,
A ja sam dla się będę pchlą garstką kamieni.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz