Spójrz więc na taką koncepcję... Oto mamy zgrzybiałego dziada, siedzącego w starym, płowym garniturze na swym pochyłym już, lecz tylko jego, widać było to zupełnie, bujanym fotelu. Ten nie ruszał się stąd, toteż cuchnął od niego cały ciemny i brudny pokój. Zresztą on sam z tego też w ogóle nigdy nie wychodził.
A żył następująco, całe swe życie przesiedział, ot tak, bujając się tylko, z tym, że jeszcze pisał. I tworzył. A tworzył rozmaitych...- i wielkich, ale i też małych. W ogóle najróżniejszych. Wkładał im w usta własne ideały i żył... Żył tak nimi w napisanym uprzednio świecie, jakby w domku dla lalek, jak mała dziewczynka. Był, w istocie, dziecinny. I tak przeżył to, czego mógłby pozazdrościć niejeden uczestnik tych zdarzeń, być może miał talent pisarski. Przeżył tyle, że aż żal czytelnikowi byłoby kłaść się spać. Podejrzewam, że i sam starzec cierpiał na bezsenność.
Aż gdy dostał w swych późnych latach parkinsona, wygłodzony, z braku możliwości ruchu piórem (skąd w ogóle do tej pory czerpał kartki i atrament?), począł jedynie marzyć. I tak marzył, a marzył o tym, co frywolne, święte, co uświęcone i zupełnie bez sensu. Co doczesne i co poza wykraczające. O seksie, o przelotnych romansach i o tiarze papieskiej... A śniąc, choć cały czas miał zamknięte oczy, więc i nie wiadomo, gdyby kto do niego zajrzał, czy spał, czy nie spał w zasadzie, w równe swym książkom dawnym i dziennym obecnie jedynie majakom udawał się światy.
I tak umarł w końcu, jakby wiecznie śniący, z zamkniętymi oczyma, w płowym garniturze i w brudnym, zaczadzony pokoju. Na fotelu bujanym, pochyłym, ale nigdy się nie zarwał...- w istocie, staruszek był bardzo chudy.
Zachód...
Wielki, bulwiasty statek zniżył
Lot i zawisł nad naszymi głowami
Na gasnącym niebie.
... i ja chciałbym się w nim znaleźć.
Minąć słońce w południe
I śnić tam wysoko tak pięknie, jak piękne
Mogą być tylko sny tuż przed przebudzeniem...
Choć tym razem nie miałyby jak się
Skończyć.
...
A kiedy drabina była już prawie gotowa,
Ten...
Uleciał wyżej, ponad jaśniejące
Nad gwiazdami słońce,
Ponad urywające się za dnia sny.
I ponad wszystko to, gdzie moglibyśmy
Oddychać.
...
Zajaśniało nam na powrót niebo,
Budził się nowy dzień.
Ostatnie fotony zapadłej
Już niemal gwiazdy minęły
Niebieskie mgławice
I różnobarwne planety.
Minęły miliardy lat...
...
A te, co leciały dalej...,
Padły na plakat z biało kwitnącą
Wiśnią, stare radio- pamiątkę
I na miliony okruchów strzaskanej
Gdzieś w próżni rakiety.
...
A inne przecież całkiem i to wszystko minęły,
I poleciały dalej, wciąż dalej i dalej...,
Do nienazwanych jeszcze
Przez nas gwiazd.
Zgubiony pośród
Ciemniejących słońc,
Krocząc piaszczystą, wpół widoczną
Drogą...
Żegnaj idyllo!
Żegnajcie pierzchłe w krwistych
Chmurach ptaki.
Żegnajcie wszyscy!
...
Bo już noc witam
Pełną nadziei i trwogi.
I gwiazdy mijam, wyczekując słońca...-
Próżno.
W księżyca świetle wypatruję drogi,
I idę..., w pełni, do ciemnego końca.
Tysiące słońc
Na granicy z ciemniejącym
Niebem-
Startujące rakiety.
I czarne w powietrzu ptaki,
Wysoko..., gdzie widać sam
Kształt.
...
I kilka śladów na piasku,
W dole,
Tych, co już odlecieli,
Tych, co poszli spać
I tych, co zostali popatrzeć-
A niektórzy trzymają się jeszcze nawet za ręce.
Miasto...
I kilka łun od zachodu.
Kilka wzniesionych rączek,
Rąk
I rój książek z bajkami...
Patrzę... niebo.
Patrzę... czerń, jakby nic
Już nie miało nas spotkać.
...
Do północy,
Bo później... wszyscy pójdą spać...,
Niektórzy czytać,
Pisać...
A ja, wiem, śnić będę dawno o tym
Wszystkim, co mieliśmy zobaczyć.
To tylko księżyc, myślisz,
Jego szare drogi...
I czarne niebo, a wszystko ciche...,
Jakby nic tam się nie wydarzyło.
...
Tylko ułamek sekundy,
Patrzysz, jeden ruch, może przypadkowy.
Może to oszustwo,
A może ktoś popchnął.
...
W końcu wzejdzie słońce,
A lecąc...,
Pomyśl sobie, dotkniesz Ziemi...
I pamiętaj, to tylko ułamek sekundy,
By minąć księżyc
I wznieść się w górę, do gwiazd.
Pamiętam deszcz
I białe światła
W Baltimore.
Czerwone buty
I też coś jeszcze z neonowych
Gwiazd.
Byliśmy sami...
W całym Baltimore.
...
Mów do mnie szybciej,
Bo wzejdzie słońce,
Wstaniesz do pracy.
Choćbyśmy byli szczęśliwi tacy,
Pożegnasz Baltimore.
Minęło nas kilka świetlików,
A te, co dotknęły nieba,
Wierzę, są gdzieś ponad chmurami...
Tu jest pochmurna noc.
Odleciały ptaki...
Gdzieś tam wzniosło się kilka rakiet,
A ci, co zaspali, kartkują atlas
Co jaśniejszych gwiazd.
...
Dzieci skaczą na trampolinie,
Ktoś uleciał w modlitwie...
Ktoś nie umie latać.
Ja, niewierzący, poszedłem spać i niech
Przyśnią mi się gwieździste niebo
I długa, bezchmurna noc...
Z hałdy rdzawych wydm
Chmara świetlików
Uniosła rakietę.
Leci...
A lecąc, mija kilku wpatrzonych
W nią chłopców-nielotów.
Mija ptaki ułożone do snu.
Gdy nie widać drogi,
Mija zachodzące słońce...
Pamiętam, gdy byłem pilotem,
Mieliśmy sięgnąć Marsa.
Gasnące promienie,
Trochę ciemnego nieba...
Czy pamiętasz, jak pisało się wiersze?
...
Jest to gdzieś, daleko...
A kiedy sądzisz, że wszystko to zmyśliłaś,
Nie będzie odpowiedzi.
Miną ptaki, gwiazdy przesłonią chmury...
Widzę księżyc.
...
Choć ktoś powinien przyjść,
Choć spaść powinna przed oczyma gwiazda,
Zaszły chmury.
To tylko zwykła noc.
