🐈‍⬛

Ech...,

Niby nic, by istniało gdzie stare zaklęcie -

Smutek, żal, złość przerobić na małe kocięcie.

Pchła to, pic źdźbła nie warty, legenda i plotki,

By w nie jedno je zrobić, a w trzy tycie kotki!

A by lepiej, niech dla nich na rybkę bez ości 

Dać tęsknotę paskudną, z rozsądku miłości!

Co zaś żalem stroskane, niech w pęk grubych sznurków

W mig się zmieni i w drapak dla kocich pazurków!

I hyc!

Niespełnionych pieśni z uczuciem niech teczka

Pęknie na miseczkę w brzeg chłodnego mleczka.

A uciekłe słowa pierzchną w zapomnienie,

Robiąc w sercu miejsca na kocie mruczenie...

Jak powstaje zachód

Granatowe morze,

Wpół błękitne niebo,

Chylące podmuchem w pas ku nocnej porze

Podmurszałe drzewo...

I gro słów do wiatru -

Miłość, tajemnice,

Palące mi w zachód, palące dla żartu

I dla siebie - znicze.

I gro słów do rana.

Tak, gro słów mi trzeba!

I gro słów do kota z czapką na kolanach...

I gro słów do nieba.

Wyznanie rasisty

Jest fajnie...,

Kiedy myśli swe, troski powierzyłem sarnie.

Żadna inna gdyż, jak ta, i krztę choćby blisko,

Nie była, jak ja jestem i sam też, rasistką...

Choćby i lis w lesie, koza nad przepaścią...,

Nikt, jak my gardzimy, gardzi inną maścią.

No nikt!

I widok jej, budząc złość najdalej skrytą,

Zaciska mą pięść, jej podwija kopyto!

Gdy nas zbija smutek, wniwecz drąży trwoga,

Rasizm nas roznieca, zgodnie z wolą Boga.

Bo i prawda stoi, co pod spodem, nisko,

Że i Bóg po cichu sam też jest... rasistą.

A nie jest?

Przez góry w niziny, z południa do cienia

Ja szukam kobiety, ta szuka jelenia...,

Co by wespół z sobą, niby świętym wzorem,

Toczyć w świat batalię z odmiennym kolorem.